YOLCU

YOLCU

 

Hafif bir söze dönüşüyor toprak

Varlığım âşikâr  bir gölgeye

Gözlerini kapatan yeryüzü

Hep böyle  yorgun bir akşam

Batıya açılan sonsuz  pencere

 

Ölüler yalnız başlıyor sabaha

Kör bir kuyudan çıkan suçlarıyla

Bir şafağın önünde durup

Kadere ve hesaba boyun eğen

Dönerek kendini çağıran bakışa

 

Âh dünya mevsimi soğuk bahçe

Beni yakıp yanıltan  keskin arzu

Dokunduğum bulut içtiğim su

Ne kaldı şimdi senden bana

Beni ölüme teslim eden yolcu

 

Yıkılan köprü kuruyan ırmak

Beni kalbimden vuran hançer

Tutabilsem seni âh ellerin kan

Öyle bir ateş saldın ki yeryüzüne

Bir uğultuda kayboluverdi akşam