ANNEME

ANNEME

 

Sabah olmuştu aydınlıktı her yer

Kızıl bir güneş doğmak üzereydi

İlkbahar karı gibi damla damla eriyen

Bir çift göz bakışıyordu ölgün

Sezinliyordu söneceğini belki

Bir hilal batıyordu ebediyen.

 

Uçuktu rengimiz kırıktı kalbimiz

Sensiz evrenimiz loştu

Bizimle herkes ağlıyordu anneciğim

Alevler kopuyordu içimizden

Benliğimiz sarsılmıştı tümüyle

Ve artık anne diyemiyeceğim.

 

 

Ey bizi yapayalnız bırakan

Ey dönüşsüz yoluna giden yolcu

Gözyaşlarımızda seni arıyorduk

Bilseydik döneceğini pınarlarca ağlardık

Nehirlerce ıslardık etrafı

Oysa biz içten yanıyorduk.