HAYDİ EVE GİDELİM

HAYDİ EVE GİDELİM

 

Güz müdür benim yarim güz müdür

yapraklar düşerken dallarından

ben dur durak sokağın aklındayım

hep taşıyorum unutma

yüreğimde solmayacak hiçbir gülün

açtığını, bahçeler koştuğunu. Unutma.

 

Güz ve kış soluk soluğa bir zaman

bahara koşan iki hırçın küheylan

bezminde müthiş bir yağmurla

mutlaka açtıracak güneşi

ben sararmış yaprakların

sokakları ışıtacak

aydınlık yarınların

başındayım.

 

Haydi eve gidelim

huzura boğulsun şehir.