DÖNEMEÇ

DÖNEMEÇ

                                                 

Bu dağ bana uzaktan yalnızlığı söylüyor

Üşüyor ve kuşların kaderini yaşıyorum

El yordamıyla içine girdiğim bu hayat

Şükür ince hesaplarından uzak tutuyor beni

Böylece bir ırmak kıyısında sulara bakıp

Seni kuruyorum hesapsız çocuk düşlerimde

 

Bir rüzgâr seni söylüyor söğüt dallarında

Hayatı şiirle dostu sevda ile anmanın vakti

Kalbim suların sevincinde kendinden emin

Düşlerimizi süslüyor kekik kokulu bir yaz

Bulutlar kayıyor üzerimizden kuşlar uçuyor

Şimdi secdeye kapan ve bu güzelliği yorumla

 

Ey beni gösteren ayna atını dağlarıma sür

İşte zamanın fırtınası işte kar işte mağaram

Soframa konuk ol ekmeğimi böl beni doyur

Terliyim alnımı sen kurula suyumu sen uzat

Seni gördükçe uyanır leylaklar uyanır sabah

Bana âyetler oku aşkın saatini yeniden kur

 

Bana bir kelime söyle ağacıma çık gözlerime bak

Gözlerin yeter yeniden doğmama bana ellerini ver

Kaçak bir yıldız olma gecemin içinde ışığını yak

Hercâî bir menekşe şimdi merhamet kesilir

Ben kardeşin şâir bana sesini ver açılsın dilim

İkimizin kalbinde akan bir ırmak olsun tarihimiz

 

Ey çığlığıma at koşturan süvari beni çoğalt

Sil üzerimden dünya kokularımı bana bir âh getir

Uykusuz bir gece geçirdim bana sabahı hatırlat

Beni şimdi otağında beyaz bir keder karşılasın

Saçlarından güvercinler uçur saklama ismini

Böylece sevmeyi haklı kılan bir yanı olsun hayatın

 

Göğsümüz rüzgâra açık içimize dünya sığabilir

Ölüm bir türküyü orta yerinden bölmenin resmidir

Nedir öyleyse bu ağrılar bu yangın bu şehir

Saçlarımız yağmurla yıkanmış taranmış rüzgârla

Atımıza binelim kardeş olalım karıncalarla

Böylece tûfanım sussun ben seni bulayım içimde