ÖLÜNÜN KIYILARI

ÖLÜNÜN KIYILARI

 

M.Akif İnan'a

Gök boşanarak üstümüze

Bizi ıslak saçlarından geçirir karanlığın

Gece siyah bir at olur da uçar

Uykumuzun soluyan denizine.

 

Babalar ölümü dengede tutar

Seçerek en sağlam vakti arabasına.

Şimdi o araba uçuyorsa

Bir Asya çölünü kanat yaparak

Ey üstümüze gelen

 

Ey çocukların gözlerinden dökülen

Ölümü konuşan damla damla

Ey beklediğimiz her an

Ey bize son sözü muştulayan

Bizi bulan şahdamarımızda

Ey sürücüleri babalarımız olan.

 

Bir an dudaklarıyla

Değen alnımıza masmavi

Bir güvercin kanadı gibi

Ey annelerin sesi

İçimizde savrula savrula

Yağan bir bahar yağmuru gibi

 

Çağırırdı oğullarını yola

 

Ben işte o zaman

Saygı ile ve güvenerek

Selamlayacağım önden gideni

Yılanlar tüylerini dökerken

Eğerken dağlar başlarını önlerine

Birinin yeşil yaprağı kutsaması gerek

Birinin akan suyu tutması

Altında durarak gökten boşananın

Sonra yükselterek sesimi konuşacağım.

 

Sen dur burda ey insan

Duy içinde tutuşan ormanı

Ve yakıştırmasını bil üstüne ey ademoğlu

Usta bir makasla biçilen toprağı.