VAZODA TOZLU GÜLLER

VAZODA TOZLU GÜLLER

 

yanılmayan iki el

kapandı birbirinin üzerine

gözleri sisli kır, ad kavmi

kırık mühürler

yılların derin kalıntısından

bağışlamasız bir duruş seçti kendine

sanki artık hiç bir şey kımıldatamaz

içinde küllenen o beyaz pişmanlığı

her şeyi sessizliğiyle bütünleyerek

geçiyor kullanmadığı günlerin içinden

başka ellerin kurduğu bütün saatleri

bırakmış tozlu ayrıntıların zulmüne

akşamsefaları gibi dalgındı geçen yaz sonu

onu görmeye gittiğimde

benden öteye bakıyordu benden çoktan geçmiş bakışları

bir tek yağmurun sesiyle tanıdık

bir şeyler geçiyordu yüzünden bir ölünün anısı

kadar belirsiz bir aydınlık

nasıl birikmiş içinde bunca süzülmüş acı,

nasıl ulaşmış içindeki tedirgin erince

kopkoyu bir kötülüğe dönüşmüş onca hayal kırıklığı

kayıp kıtalar gibi baktık birbirimize.

Tamamen silinmiş aklımdan

eski fotoğraflarda buluştuğumuz yer

Oraya nereden gidilir şimdi?

Oysa karşımda oturuyor

O opal lambanın gölgesinde

iyi eğitilmiş kötülüğün bütün incelikleriyle

Bir de vazoda tozlu güller...