KIYAMET
KIYAMET
Bir gülün solgun yapraklarından kalan
Ertelenmiş bir hüzünle
Geceden bize bakan ay
Biz olmasak
Ne bırakırdı gündüze
Oysa biz
Bir dehlizin içinde
Yılan ve akreplerle sarmaş dolaş
Suları kurutup
Taşları yontuyorduk
İyice alışmıştık hayatın maskeli yüzüne
Ne zaman bir insan görsek
Kanıyordu içimizde ıssız bir köşe
Oysa birdenbire gelir güz
Ve sararırdı bütün yapraklar
Biz bütün bunlardan uzakta
Tedirgin sulara girip
Bir anlam arıyorduk hüznümüze
Artık ne yapsak kime baksak
Topal ayaklarımız
Dağınık saçlarımızla her akşam
Ne kadar yakın olsak
O kadar yabancıyız birbirimize