KIYAMET

KIYAMET

 

Bir gülün solgun yapraklarından kalan

Ertelenmiş bir hüzünle

Geceden bize bakan ay

Biz olmasak

Ne bırakırdı gündüze

 

Oysa biz

Bir dehlizin içinde

Yılan ve akreplerle sarmaş dolaş

Suları kurutup

Taşları yontuyorduk

İyice alışmıştık hayatın maskeli yüzüne

 

Ne zaman bir insan görsek

Kanıyordu içimizde ıssız bir köşe

Oysa birdenbire gelir güz

Ve sararırdı bütün yapraklar

Biz bütün bunlardan uzakta

Tedirgin sulara girip

Bir anlam arıyorduk hüznümüze

 

Artık ne yapsak kime baksak

Topal ayaklarımız

Dağınık saçlarımızla her akşam

Ne kadar yakın olsak

O kadar yabancıyız birbirimize