EMİNÖNÜ’NDE BİR YOLCU

EMİNÖNÜ’NDE BİR YOLCU

 

Eminönü kanadı kırık bir kuş mudur

Uçamaz olmuştur şiirimizde.

 

Ağaçların kirlenmiş zehirli dallarına

konamaz olmuşsa kuşlar

bre soysuz labirent ırzı kırık tahakküm

yola ve yolcuya bakışsız olan.

Devingen bir hayatın başlangıcında

gökyüzünün maviliğinde

lahuti bir ezan ile

kendine dönemeyen

dönemeyen kendine.

 

Eminönü arabesk mekânlı bir saatin

kadranı mıdır

yalnız kalmış martıların kanat çırpışlarında

ki ritmi hüzündür

Eminönü ha-şa huzurdan

nasıl ki deniz korsandır biraz

koruyamamıştır balıklarını, uskumru

bulutlarını kümülüs

altın boynuzunu haliç.

 

Eminönü karaya vurmuş insanların

telaşlarıyla bahtiyar mıdır.

Yani Eminönü İstanbul mudur

gül kokularını, esanslarını

Fransız kozmetiklerini İngiliz kumaşlarını

utangaç hanımların tenha odalarındaki

süs eşyalarını, sırlarını

uçarı ve hırçın kızların aksesuarlarını

bu dumanlı, isli, ağır

dehşetli zamanların arasından

taşımışlardır elbet

evlere

oradan işyerlerine

mağazalara

devlet dairelerine

oradan işportaya

Eminönü’nden geçen bir yağmur gibi.

 

Ey yolcu

var mıdır İstanbul kapısında

bir başka Eminönü.