KİM SUSTURABİLİR BİZİM TÜRKÜMÜZÜ

KİM SUSTURABİLİR BİZİM TÜRKÜMÜZÜ

 

Kim susturabilir bizim türkümüzü kim

Biz ki bu hasreti semahların seyrinden alıp gelmişiz

Biz ki onu sitemkar anaların kirpiğinden derlemişiz

Süzülsün de acının derin izler bıraktığı gül yanaklardan

Yere dökülsün istememişiz

Bizim türkümüzü rüzgar söyler her gece

Ay vurdukça parıldar gün doğdukça hız alır

Nevroz ateşleriyle sağaltarak çırpınan yarasını

Can havliyle kardaş

Kan içinde bir kartal gibi vadilere saldırır

Türkülere ilişmeyin

Türküler nehirdir gecenin bağrına akar

Fazla eşelemeyin kardaş

Taşınca ne siperler kalır ne dev barikatlar

Deşmeyin diyorum deşmeyin

Kim susturabilir bizim türkümüzü kim

Biz ki nice amansız badirelerde serden geçmişiz

Biz ki ilmikler boynumuza takılıyken bile türkü söylemişiz

Sonra ırmak boylarında göğertip körpe otların serinliğinde

Dağlara emanet etmişiz

Biz ki her yangının külünden diri canlar yaratmışız

Bizki mazlumların defterine kanlı resimlerle sıralanmışız

Banaz yaylasından kerbelaya kar götürsün turnalar

Ölürüz sanma kardaş

Dostun attığı gülden yaralanmışız

Türküleri dövmeyin

Türküler gökyüzüdür karanlığa yıldızlar çakar

Üstümüze gelmeyin kardaş

Namuslu bir devrimcinin alnında kavga ışıldar

İncitmeyin diyorum incitmeyin

Kim susturabilir bizim türkümüzü kim

Bizki karacaoğlanı aşkla veyseli toprakla yüceltmişiz

Bizki köroğlunun narasıyla nice beyleri yere çökertmişiz

Yine de masum bir bebek gibi avuç avuç sevdamızı

Kalanlara vasiyet etmişiz

Adam dediğin sapına kadar yiğit olmalı

Ne karıncayı incitmeli ne ozanları yakmalı

Öyle sansar gibi punduna getirmek de neymiş

Adam dediğin kardaş

Yüreği varsa eğer getirip ortaya koymalı

Türküleri yakmayın

Türküler çiçektir en umutsuz zamanlarda açar

Kavgayı uzatmayın kardaş

Yüzyıllardır tuz döke döke çürüdü bu yaralar

Kanatmayın diyorum kanatmayın