BENİ AFFET

BENİ AFFET

 

Ağaçlar yapraklarını döksün

Yağmura, fırtınaya tutulayım

Elim ve ayağım üşüsün

İstersen yapayalnız kalayım

Yeter ki beni affet

 

Ihlamur deme dursun

Yüreğim kavrulsun

Ömrüme sürgün verilsin

Bir deliye notlar düşülsün

Yeter ki beni affet

 

Kasımpatlar küsüversin

Soluversin yüreğim

Zweig* şairler üstüne yazsın

İstersen kalemim kırılsın

Yeter ki beni affet

 

‘Yaşamak’ zarif bir kitapsa

İstersen hepsi sana kalsın

Ellerim tutmasın hiçbir çiçeği

Dilim sussun bir daha konuşmasın

Yeter ki beni affet

 

Hüzzam bir şarkı olsun dualarım

Sararsın solsun ölü çanlar

Bir daha yanmasın deniz feneri

Bir umut bir rüya son nefese kalsın

Yeter ki beni affet

 

Sonsuz sürgünlere yolcuyum

Yolum yok yoklar içinde kaldı yok

Saçlarım soluk benzim bitik

Erguvan akşamlara çökmüş bir umut

Yeter ki beni affet

Yeter ki beni affet.

 

*Stefan Zweig: Avusturalyalı bir yazar. Şairler üzerine biyografi çalışmalarıyla meşhur