ŞEMSİYE

ŞEMSİYE      

 

tozlu bir şemsiye durur

çatı katındaki odanın

kuytu bir köşesinde

kumaşındaki eski yağmurların

hüzünlü kokusuyla

 

anımsar mısın bilmem

yağmurun bardaktan

boşanırcasına yağdığı o günü

hani şemsiyeyi iyice çekip başımıza

dudaklarımla hesaplamıştım

yüz ölçümünü

 

nicedir sokağa çıkarmıyorum

şemsiyeyi

korkuyorum çünkü

kapısı açık kafaesinden

uçan bir kanarya gibi

beni ikinci kez terk etmenden

 

yanıt alamayacağımıbilsem bile

yanına gidip

sorarım hergün şemsiyeye

altında elele

nasıl görünürdük diye